Nat, oncomfortabel en een beetje turkije dag 1t/m3

Dag 1: 22-06-2015
Vandaag was de grote dag. Al m'n vrienden waren in de ochtend naar mn huis gekomen om afscheid te nemen. Na wat traantjes van mn moeder en motiverende omhelzingen van vrienden vertrok ik richting Hattem. Ik had wel een lekker tempo te pakken en voelde me wel goed. Ik kwam al snel in apeldoorn en ging door naar arnhem. De hele dag was niet echt bijzonder ofzo. Alles was gewoon zoals je Nederland kent, alleen maar regen en een en al vlak en hier en afwisselend stad en weilanden. Onderweg kwam ik ook een man tegen uit amerika die door heel nederland fietste. Ergens in de buurt van Arnhem denk ik viel m'n ketting eraf maar ik dacht dat t niet zo erg zou zijn. Mn ketting was vastgekomen tussen een tandwiel en was moeilijk eruit te krijgen. Ik heb 3 kwartier in de regen op de grond gezeten maar kreeg de ketting maar niet los. Vond t opzich niet echt erg want zag t wel als een testmoment of ik genoeg geduld had. gelukkig kwam een ervaren fietser uit de buurt langsfietsen en stopte gelijk om me te helpen! Gert, als je dif leest, dankjewel voor je hulp!! Ik kon dankzij zijn hulp weer verder en dacht dat niks me meer kon stoppen. Maar het lot wilde grappig zijn en 15 minuten later zat mn ketting weer vast precies op dezelfde manier. Ik moest er wel om lachen maar deze keer had ik hem na 5 minuten weer los, omdat ik nu snapte hoe ik hem los moest krijgen. Uiteindelijk fietste ik door voorbij nijmegen naar groesbeek en vond daar een vlak grasveld in t bos en heb daar mn tent neergezet. Toen ik alles had opgezet en mn slaapplek klaar was wilde ik wat macaroni koken met het kleine kooktoestelletje wat ik mee had. Alles ging helemaal mis haha, er bleek een lek in de benzinefles te zitten en de vlam sloeg in de benzinefles. Ik moest wel lachen maar besefte dat t best gevaarlijk was. Ik gooide de fles van me af en opeens ontstond er brand. Niet zo'n brand dat je denkt oo laat ik daar eten mee koken. Maar meer zo eentje van oh laat ik wegrennen, heel hard zelfs. Ik dacht dat ik morgen het nieuws zou halen met een bosbrand ofzo maar ik bleek gelukkig mijn fantasie te gebruiken want het was erg nat en het vuur doofde zichzelf nadat ik mijn handdoek ervoor had opgeofferd. De nacht zelf was kut. Het voelde alsof ik op steen sliep en ik werd minstens 15 keer wakker in de nacht omdat ik niet lekker lag. Het was ook best koud en mn rug deed pijn.

Dag 2: 23-06-2015
Ik was half 6 al klaarwakker omdat m'n hersens wisten dat ik niet langer kon slapen op dat matje wat zichzelf zacht noemt. Ik ruimde al m'n spullen op om weer een lange afstand Af te leggen. de pijn in mn rug was niks meer van te merken alleen waren mn spieren helemaal verzuurd van de eerste dag. Desondanks fietste ik wel lekker door in de regen en ging ik richting venlo om daarna de grens over te gaan naar duitsland. Ik zag veel mooie meisjes en keek ze soms wel na maar niemand keek terug omdat ik op een ontspoorde jongen in een regenpak leek. Ik zocht mn troost in de albert heijn. Ik haalde alvast brood voor morgen, beleg, fruit, kwark/yoghurt op soyabasis en pure chocola omdat dat zo rijk is aan antioxidanten die vrije radicalen bestrijden zodat ik minder snel ziek word. Nee nee grapje ik had gewoon behoefte aan suiker. Uiteindelijk in duitsland in erkelenz kwam ik bij een restaurant en ben even wat gaan eten. Na het eten was het al 19uur geweest en besefte ik dat ik wel echt snel een slaapplek moest vinden. Ik kon nergens wat vinden en fietste langs een hotel dus het was verleidelijk om even naar de prijs van een overnachting te vragen (heb niet zo'n groot budget). Die eigenaresse zei €85. Ik zei oke. Mijn hoofd dacht wie vraagt er nou zoveel voor zo'n lelijk hotel, t ziet er niet uit en ik wil alleen maar ergens slapen wat vraag je zoveel geld. Maar gelukkig was mijn duits niet toereikend om dit uit te spreken. Ze waren wel zo lief om helpen te zoeken naar een kampeerplek. we kwamen tot de conclusie dat er niks op mijn route lag binnen 50km. Opeens zei ze follow me en ik liep achter haar aan. Ze bracht me naar een speciale kamer in de basement en gaf me de sleutel. Ik mocht dus gratis overnachten. Ik was echt heel blij. Want was de hele tijd best primitief bezig out of my comfort zone. En opeens krijg je weer al je comfort terug. Mental deloading noem ik dat. T zorgt ervoor dat je opeens dingen waardeert wat eerst vanzelfsprekend was. Uiteindelijk na een lekkere warme douche ben ik maar gaan slapen rond 12 uur. Ik had alvast een planning gemaakt voor dag 3 waar ik zou slapen. Die plek was 120km van het hotel maar ik dacht het wel te redden.

Dag 3: 24-06-2015
Ik moest eigenlijk rond 7 uur opstaan om 8 uur te vertrekken maar ik had een relatie met dat zachte bed dat niet als steen voelde. uiteindelijk kroop ik er pas om 9 uur uit en vertrok om 10 uur. Maar voordat ik wegging had ik nog een brief geschreven voor de vrouw die me daar liet slapen om mn dankbaarheid te tonen. Toen ik vertrok merkte ik dat mn benen totaal niet hersteld waren maar omdat mn benen al 2 dagen constant verzuurd waren merkte ik de pijn eigenlijk niet meer en kon gewoon lekker doorfietsen. Ik ben weer langs een supermarkt gegaan om precies hetzelfde te halen en ook wat groentes. Langzaam veranderde de omgeving van plat naar iets minder plat. Van een beetje vlak ging het naar ooh leuk een heuvel, oh lekker een afdaling. Uiteindelijk werd het zo steil dat ik steeds de hellingen op moest lopen. Maarja als deze hellingen 100m zouden zijn lach je erom. Als ze kilometers lang zijn niet, en dat was het geval. Op een gegeven moment werd het echt een routine om minstens een half uur te lopen met kapotte benen om vervolgens in 2 minuten weer beneden te zijn aan de andere kant van een dorp. Toen het rond 16uur alleen nog maar steiler werd besefte ik dat ik mn eindbestemming niet meer zou halen vandaag en wist ik ook echt absoluut niet waar ik moest slapen. Maar ik maakte me er eerlijk gezegd ook echt niet druk om want er waren grote open grasvelden waar ik dan wel mn tent zou kunnen opzetten. Rond 19uur was ik echt helemaal kapot dat lopen zelfs al niet meer goed ging. Er was ook geen leven te bekennen behalve vliegjes en beestjes die ik meedroeg met me en naaktslakken op de weg. Dit was het eerste moment tot nu toe dat ik me fysiek echt slecht voelde en echt uit mn comfort zone was. Noem me gek, maar ik genoot ervan. Dit was eigenlijk de hele reden waarom ik de reis maakte. Gelukkig kwam ik rond 20uur in hottorf en zag ik EINDELIJK een restaurant. Ik liep naar binnen en zag een paar dronken duitsers zitten maar ik was al snel afgeleid door de geur van t eten. Ik vroeg naar de menukaart in t engels maar zoals elke duitser die ik heb ontmoet begreep ze geen engels. Uiteindelijk had ik wat eten besteld en toen kwam de kok even kijken en vroeg meteen in t turks of ik turks was. Ik voelde me opeens meer thuis en hij nam me mee naar de keuken. Ik praatte daar een mix van turks, duits en engels met hem. Ik legde hem uit dat ik aan het reizen was en omdat turken zo lekker nationalistisch zijn voelen we/ze altijd de behoefte om goed voor elkaar te zorgen. Hij zei dat alles voor mij gratis was en vroeg ook waar ik ging slapen. Ik zei weet ik niet en hij zei dat ik in zijn restaurant mocht slapen. Boven het restaurant was een complete oningerichte woning. Hij gaf me de sleutels van de kamers en het restaurant. Hij zei als je honger hebt pak wat je wilt eten zonder te vragen. Hij had zelfs alvast 3 pizza's voor me gemaakt voor de volgende dag. Een en al liefde gekregen van die man dus. Zo zie je maar weer dat ik me al voor de 2e dag op rij eigenlijk helemaal niet druk hoefde te maken over waar ik ging slapen. Mensen zouden eens wat meer vertrouwen moeten hebben in het onbekende. Alles komt altijd goed.