Alpen, stripclub en een beetje Milaan

Dag 13: 04-07-2015
Vannacht voordat ik sliep nog 2 spaanse jongens ontmoet van ongeveer 20. Ze waren samen liftend door Zwitserland aan het reizen. We hadden echt 2 uur lang diepgaande gesprekken. Een van die jongens vertelde dat hij ook weleens soms met een tent, zonder geld, zonder eten in 't bos probeerde te overleven en hoe hij dieren ving door geïmproviseerde traps. In de ochtend was ik best vroeg weg. Ik wist dat het voor de zoveelste dag op rij weer echt warm zou worden dus hoopte ik in de ochtend al zoveel mogelijk afstand af te leggen. Zwitserland is eigenlijk echt tot nu toe 't fijnste land om te zijn. De mensen zijn echt vriendelijk en helpen je altijd als het nodig is, ondanks de bergen zijn er toch best veel rechte wegen en zijn er zelfs ook af en toe fietspaden en de natuur hier is echt mooi. Alleen het enige nadeel is dat alles letterlijk minstens 2 keer zo duur is. 'T volgende probleem was dat ik op een gegeven moment ergens buiten de steden aan het fietsen was, het was 38graden, ik was echt moe en m'n telefoon crashte door de hitte. Is niet zo erg zou je denken, maar wel als je geen kaarten hebt of iets anders waardoor je de route weet. De enige manier hoe ik normaal altijd de weg vind is door in de ochtend voordat ik wegga m'n eindbestemming te bepalen en vervolgens de steden opschrijven (in m'n telefoon) waar ik langs kom. Ik was dus ergens waar amper mensen waren en overal waren wegen die splitsten en ik wist echt niet waar ik naartoe moest. Gelukkig kwam ik een man tegen die me kon helpen en uiteindelijk bleek de route wel eenvoudig te zijn en kon ik later gewoon wat borden volgen. De natuur was echt mooi, want ik fietste langs een rivier tussen de bergen. Uiteindelijk kwam ik rond 14uur aan bij een mooi strand! Ik was zo bezweet en uitgeput dat ik echt geen zin had om door te fietsen en ben maar gaan zwemmen. Na wat uurtjes in de schaduw te hebben gelegen deed m'n telefoon 't gelukkig weer en zag ik dat ik nog maar 8km van mn einddoel was voor de dag dus ben ik lekker tot 18uur op het strand gebleven om uit te rusten. Op het strand nog veel met een Kroatische man gepraat. Hij was ongeveer 25 jaar denk ik. Hij had echt bewondering voor wat ik op deze leeftijd deed. Hij vertelde me hoe hij weleens was wezen reizen. Hij probeerde zonder geld en paspoort zo ver mogelijk te komen. Ik ontmoet steeds meer mensen onderweg die een afkeer hebben tegen het luxe leventje. Later op de camping was een oude chagrijnige man die me met moeite een plekje wees op de camping waar ik m'n tent op kon zetten. Na alles opgezet te hebben ging ik snel buiten de camping een plek zoeken waar ik kon eten want ik had zelf niks meer en had echt honger. Ik zag een plek wat je net geen restaurant kunt noemen en had wel verwacht dat ik eindelijk iets betaalbaars had gevonden. Niets bleek minder waar. Goedkoopste pizza was 22,50, het was wel echt een lekkere pizza. Toen ik terug kwam bleek naast mij een nederlands gezin te zitten die met de camper waren gekomen. Ze nodigden me (met tegenzin van de dochters) uit om met ze mee te eten. Ik waardeerde echt dat ze dat aanboden en omdat een pizza mijn trek niet echt kon stillen kon ik geen nee zeggen. Het was wel echt de meest mislukte pasta die ik ooit in m'n leven heb meegemaakt maar toch erg aardig dat ze wilden delen. Die ouders waren best vriendelijk maar de 2 dochters van 13 en 15 waren echt een drama. Ze waren constant chagrijnig, ondankbaar en maar aan het klagen over van alles en nog wat. Vooral hun grappige broertje van 5 konden ze niet uitstaan, echt zielig voor dat jongetje om met zulke zussen op te groeien. Nadat ik klaar was met douchen kwam ik er ook achter dat m'n handdoek en maar één slipper waarschijnlijk gestolen waren. De slipper was wel jammer want nu moest ik de reis voortzetten in veel te warme schoenen, maar de handdoek was zo weer opgelost. De camping had een overvloed aan handdoeken zag ik dus ik heb er een vriendelijk geleend zonder te vragen, ik breng 'm ooit wel terug als ik er weer langskom. Ik ben best vroeg gaan slapen, want er was toch niet echt iets te doen op de camping.

Dag 14: 05-07-2015
Vandaag was de dag dat ik echt door de alpen moest fietsen. Ik had echt verwacht dat 't bijna niet te doen zou zijn, daarom ging ik ook 9uur al weg zodat het nog niet heel heet zou zijn en ik een wat langere fietsdag had. Ik kan echt vol overtuiging zeggen dat dit fysiek verreweg de zwaarste dag was van de hele reis. Niet alleen van de hele reis maar ook uit m'n leven. Ergens aan het begin van de alpen had ik nog even gepraat met een Italiaanse wielrenner, hij zei me dat ik met mijn fiets echt niet langs de alpen kon komen. 'T maakte me niet echt uit wat hij zei haha, ik moest er wel langs, de trein was ook geen optie. Ik heb vanaf 10uur tot en met 19uur bijna alleen maar de bergen op moeten lopen. In de bergen zelf was ook geen fietspad meer en moest ik op de autoweg lopen. Het wegdek was in de middag zo heet dat de hitte zelfs door m'n zolen heendrong en ik bijna niet meer op het asfalt kon lopen. Het was echt een en al afzien. Doordat er door de bergen geen winkels waren moest ik ook echt heel zuinig doen met m'n water. Gelukkig kwam ik ergens onderweg nog een waterbron tegen, ik wist niet zeker of het schoon drinkwater was maar ik was echt uitgedroogd dus ik had niet zoveel keus. Ondanks dat het lichamelijk echt niet te doen was had ik het mentaal helemaal niet zo zwaar, het ging allemaal wel oké. Ik begon wel gewend te raken aan alles; de hitte, het lopen, de auto's die zich aan me irriteerde en de minimale hoeveelheden water en eten. Ik was zoooo blij toen ik uiteindelijk rond 19uur bij Biasca aankwam. Eindelijk weer recht wegdek. Ik kon geen camping vinden en had echt geen energie meer om 20km verder te fietsen naar een camping dus nam ik maar een hotel in Biasca. Onderweg naar het hotel begon het na een week onafgebroken hitte en blauwe lucht opeens hard te regenen, ik ben maar snel gaan doorfietsen naar het hotel. Ik kwam er ook achter dat ik in het Italiaanse gedeelte van Zwitserland was en dat de goed-Engels-sprekende Zwitserse mensen opeens waren vervangen door Italianen die yes en no niet kenden. Maar geen probleem, met handen en voeten kwam ik wel een heel eind en kon ik lekker bijkomen in m'n hotelkamer. Toen ik in m'n kamer was begon het echt erg te stormen en onweren. Echt geluk dat ik toevallig deze nacht een hotelkamer had, anders had ik echt een slechte nacht gehad.

Dag 15: 06-07-2015
Bedden zijn standaard? Bedden zijn niet bijzonders, toch? Bedden heb je altijd al gehad, je deelt een derde van je leven met een bed. Een bed is er altijd als je hem nodig hebt. Op deze reis niet, de norm van een zacht bed is verplaatst naar een harde ondergrond waar je nek- en rugklachten van krijgt. Als je dan weer lekker in een bed mag slapen en eindelijk weer eens onafgebroken door kan slapen voelt dat zooo lekker! Daarom ben ik ook lekker tot 10uur in bed blijven liggen. Na wat voorbereidingen 11uur vertrokken. Ik probeerde op internet nog te kijken of ik al door de alpen heen was maar ik werd er niet veel wijzer van. Ik hoopte echt heel erg dat vandaag wat minder intens zou zijn dan gister. Ik deed even snel wat boodschappen en ben verder gegaan op de mooie rechte weg. 10km verder was de weg nog steeds recht! Ik was echt blij en dacht dat ik echt snel in Lugano zou zijn. In de verte zag ik wel echt een hoge berg maar wist niet of ik er nou omheen kon of er overheen moest. Het 2e was het geval. De hellingen begonnen weer en ik heb weer alles moeten lopen. Dit keer gelukkig niet zo lang als de dag ervoor. Na 2 uur lopen was al m'n water op en opeens zag ik langs de autoweg een onverzorgd verlaten restaurant, daar leek het op tenminste. Ik liep naar binnen om water te vragen, maar toen ik eenmaal binnen was zag ik dat het een stripclub was. Ik werd ook meteen aangesproken door een stripper maar was meer gefocust op m'n water. Ze3ma. Maarja snel weer verder gegaan en uiteindelijk om 15uur zag ik dat ik over de berg was. Wat nog fijner was, was dat ik voor me geen bergen meer zag. Ik was over de Alpen heen. Ik stond daar even, groot gevoel maar klein gegeven. Pas nu ik hier in de avond m'n blog schrijf besef ik het pas echt. Ik ben gewoon met een veel te zware fiets door de alpen heen gekomen! Na de alpen voelde alles zo makkelijk, de kilometers vlogen voorbij. Ergens op de autoweg haalde een oude man me in op z'n scooter. Hij was blijkbaar niet zo scherp en zag een grote steen op de weg over het hoofd. Hij reed er half over heen en was echt echt echt hard gevallen. Hij was misschien 30m voor me en ik dacht wauw die is echt KO nu. Maar hij zat vast onder z'n scooter en probeerde die van hem af te tillen. Ik hielp hem meteen en haalde de scooter van hem af maar hij negeerde mij compleet haha. Hij was echt in shock, er zat echt een diepe snee in z'n arm en het bloed stroomde over z'n hele arm. Ik wou hem wel helpen maar hij reed zomaar weg op z'n scooter. Hij was echt helemaal in de war, echt zielig. Desondanks kwam ik precies 16uur aan in Lugano, waar ook een groot meer is. Ik dacht eerst dat ik hier wou zwemmen maar ik zag toen dat ze ook bootjes verhuurden. Zonder na te denken heb ik een bootje voor een uur gehuurd en ben over het meer gaan varen. Het was echt lekker om na zoveel inspanning even compleet te kunnen ontspannen. Na het varen moest ik nog een klein uurtje fietsen en kwam ik aan bij een camping in Melano, voorbij het meer van Lugano dichtbij de Italiaanse grens. Ik was echt helemaal kapot en heb de lekkerste douche van m'n leven gehad. Nu zit ik hier op een bankje op de camping naar kinderen te kijken die gevaarlijke stunts doen op het klimrek. Ciao