Kapot, kapotter kapotst! Dag 5 t/m 7

Dag 5: 26-06-2015
Vannacht heb ik echt amper kunnen slapen door de kou. Op een gegeven moment ging m'n kussen ook nog lek en had ik niks om op te liggen. Eindstand: na 06uur niet meer geslapen en last van mn net. Ondanks dat ik in de garage heb mogen slapen voelde ik me echt totaal niet welkom. Het gezin bestond uit een moeder en vader van ongeveer 70 en een dochter van 35 ofzo. De vader was de enige die me hielp maar die moeder en dochter waren te bijzonder blijkbaar om ook maar een woord tegen me te zeggen of me aan te kijken. Die dochter had wel meer issues dan haar communicatieve stoornis denk ik want ze was meer dan 120kg. Ik besloot vandaag m'n benen wat rust te gunnen door alle hellingen op m'n pad maar gewoon te bewandelen en de afdalingen zonder te trappen af te rollen. Het landschap veranderde van weilanden naar best wel mooie bergen. Op een gegeven moment kwam ik bij een stuk wat was afgezet en waar geen wegdek was, omdat ze daar bezig waren met het aanleggen van een nieuwe weg. Maar mijn illegale instinct wist het hek los te maken en te verschuiven zodat ik net met m'n fiets er langs kon. Verder was het echt een saaie dag. Ik fietste een stuk van 25km waar alleen maar weg was en voor de rest helemaal niks. M'n water en eten was op dus had wel echt een probleem. Vooral 2 uur zonder water was wel strijden maar uiteindelijk kwam ik in een toeristisch gebied in Zeltingen langs een rivier. Van een camping was niks te bekennen dus ben ik maar in een hotel gaan slapen. In het hotel nog wel wat beleefd haha maar helaas kan ik dat niet delen op m'n blog.

Dag 6: 27-06-2015
De dag begon echt heel kut. Ik sliep in een dal tussen de bergen dus moest de bergen eerst uitlopen. Ik vertrok om 11uur ongeveer en kwam rond half 2 in een bos terecht in de bergen. Dit was niet het eerste bos tijdens m'n reis dus keek er niet raar van op. Vervolgens was er meer dan een kilometer geen verharde weg meer, maar ook daar stond ik niet raar van te kijken. Op een gegeven moment na een uur in het bos te fietsen was er haast geen bewandeld pad meer en de wegwijsborden waren ook verdwenen. Maar hoe erg is dat als je navigatie hebt op je telefoon? Niet zo erg toch! Als je geen signaal hebt dan begin je wel te stressen haha, en dat was het geval. Ik dacht toen dat het verstandig was om gewoon dezelfde weg terug te fietsen en lopen om later maar een andere route te vinden. Mijn prioriteit was echt om niet verder te verdwalen. Alleen helaas lijken bomen, modder, gras en planten best veel op elkaar en raakte ik nog dieper verdwaald. Na 2 uur in het bos te zijn zat ik helemaal onder de modder en waren m'n benen kapot. Ik zette m'n fiets neer, ging zitten om even uit te rusten en na te denken. M'n primitieve oerinstinct was allang in paniek geraakt maar ik probeerde gewoon rustig te blijven en het werkte. Ik besloot gewoon op m'n gevoel de weg te vinden en dat werkte. Helaas was m'n water wel weer op waardoor ik weer ging stressen maar uiteindelijk na 2,5 uur bosavontuur kwam ik weer op de autoweg uit en vervolgde ik m'n weg. Dit allemaal in een blog klinkt best grappig of avontuurlijk, maar met een zwaarbepakte fiets en een uitgedroogd lichaam is dit echt verre van leuk. Achteraf kan ik er zelf ook wel om lachen en ben ik blij dat 't gebeurd is. Een beetje hete pepers in de soep van het leven is altijd goed. Maar die dag was ik dus mentaal en fysiek helemaal op en moest nog zeker 40km fietsen. 40km is niet zoveel als je lekker door kan fietsen en goed gehumeurd bent. Als je gewoon moe wordt van de dialoog in je hoofd waarin alleen maar gezeur voorkomt en de weg echt slecht is dan is 40km best lang. Uiteindelijk ben ik bij m'n eindbestemming in Birkenfeld aangekomen en heb ik daar bij een grieks restaurant gegeten en daarna m'n tent neergezet op een camping. Ik voelde me best weer oke nadat ik m'n tent had opgezet totdat ik besefte dat m'n luchtwegen waarschijnlijk ontstoken waren. Ik had hier al de hele reis vooral in de avonden last van. Slikken deed echt veel pijn en soms werd ademen zo moeilijk dat ik echt weinig lucht kreeg. Ik zat in m'n tent en net voordat ik wilde slapen kreeg ik opeens bijna geen lucht meer en begon te hyperventileren ofzo. Haha voel me echt zo'n overgevoelige kneus maar uiteindelijk gewoon goed gekomen en zoals bijna elke nacht echt kut geslapen omdat de grond zo hard is dat je elk uur paar keer wakker wordt.

Dag 7: 28-06-2015

Ik kon na half 7 al niet meer in slaap vallen en had echt een slechte nachtrust gehad maar ik voelde me gelukkig best fit en m'n keel had ik ook weinig last van. Ook de hooikoorts was wat minder dus dit was een van de weinige ochtenden dat ik wel een goed gevoel had over de dag. Ik vertrok rond 10:30 en fietste best lekker door. Er waren helemaal geen fietspaden dus moest maar op autowegen fietsen op de vluchtstrook. Ik wist wel dat het verboden was maar had echt geen zin om weer langs die onverharde wegen te fietsen om vervolgens verdwaald te raken. Later toen ook te vluchtstrook verdween, dacht ik wel 'waar ben ik aan begonnen'. Maar toen vervolgens een man van 80 ofzo op een vespa met 20 km/u voorbij reed voelde ik wel steun, omdat ik besefte dat er meerdere gekke mensen waren om me heen. 'T viel me op dat ik al honderden kilometers geen politie was tegengekomen, dus toen dacht de politie vast laten we even precies op het moment dat deniz de wet overtreed ons gezicht zien. Ze hadden hun zwaailichten aangezet en keerden om en gaven een stopteken. M'n diepgewortelde afkeer tegen de politie gaf me nog de moed om ze te negeren maar ik kon nooit wegkomen op een rechte weg met een fiets dus stopte maar. Ondanks dat ik echt zwaar tegen de politie als organisatie ben moet ik zeggen dat de agenten als persoon echt aardig waren. Ze wilden eerst een boete geven maar de vrouw haalde zelfs haar collega over om dat niet te doen. Ik mocht gewoon m'n weg vervolgen en dan de eerste afslag nemen. Uiteindelijk gebeurden er steeds meer dingen waardoor ik echt geen zin meer had. Ik was de hele dag al letterlijk tientallen keren geprikt door irritante steekvliegen. Opeens was er een stuk onverharde weg waar ik langs moest met hoog gras en andere planten. Nadat ik hierlangs was gegaan zaten mn benen op paar plekken onder de bulten van brandnetels en was mn linker scheenbeen helemaal bebloed doordat ik me blijkbaar ergens aan had gesneden. Dat alles bij elkaar maakte me mentaal echt moe, ik verlangde op dat moment echt na een warme douche. Precies om 18uur stak ik de grens over naar Frankrijk. In Duitsland was communiceren echt makkelijk want ik spreek gewoon Duits. Maar Frans is op school al weer 4 of 5 jaar geleden en ik kom niet veel verder dan je t'aime en je suis Deniz. Ik merkte al snel dat geen enkele Franse in het gebied engels kon. Ik begon te zoeken naar een hotel maar niemand kon me verder helpen en ik zag het echt niet meer zitten. Ik was kapot, voelde me vies, werd door iedereen vies aangekeken, alles jeukte, ik had een blaar op m'n kleine teen en wist absoluut niet waar ik moest slapen. Uiteindelijk om 21uur had ik na lang zoeken een hotel gevonden in Bitche, 20km over de grens. Nu heb ik een beetje tijd om te herstellen! Ciao!