Dag 4: Moe, ziek en een beetje dagdromen
Door: Deniz
Blijf op de hoogte en volg Deniz
25 Juni 2015 | Duitsland, Bongard
Dag 4: 25-06-2015
Ik had eigenlijk best oke geslapen en voelde me wel goed. Ik sliep in een kamer die nog gerenoveerd moest worden op een matras met kapotte veringen zonder laken en onder de spinnenwebben maar ik was er wel erg dankbaar voor. Ik besloot dat vandaag de dag zou zijn dat in wat rustiger aan zou doen, omdat ik echt merkte dat m'n lichaam wat tijd nodig had om te herstellen. Na de pizza's gegeten te hebben verstopte ik de sleutels van de woning en het restaurant op een afgesproken plek, liet een brief achter en vertrok ik rond 12 uur vol goede moed. Ik hoopte dat het wat minder bergachtig zou zijn maar niets was minder waar. Ik heb de hele tijd hellingen op moeten lopen met een zware fiets wat ongeveer een half uur duurde om aan de top te komen om vervolgens weer zo beneden te zijn. Die afdalingen voelden als een mental orgasm, alleen ze duurden zo kort. Elke helling die vervolgens op m'n pad kwam bewandelde ik met de gedachte dat ik ooit weer een afdaling mocht berijden. Ik merkte wel dat ik vandaag door vermoeidheid minder scherp was, ik nam vaak de verkeerde route en moest dan terugfietsen of een omweg maken. Ook waren tot m'n schrik m'n twee bidons opeens leeg, normaal houd ik dat wel goed in de gaten maar dagdromen neemt je soms mee ver weg van de alertheid. Ik was ook echt in du middle of nowhere en dacht oke nu mag ik strijden. Gelukkig zag ik een soort boerderij met een man die in z'n mega tuin aan z'n auto aan t sleutelen was en k schreeuwde naar hem in de hoop dat ie me zou horen. Ik vroeg om wat water en vertelde dat ik aan t reizen was. Hij nodigde me gelijk uit naar binnen zodat ik ook wat kon eten. Ik kreeg groentesoep van zn vrouw en wat broodjes. Na 20 minuten praten en eten vertrok ik weer. Ik had deze dag en gister ook echt last van hooikoorts opeens. Uiteindelijk na weer een uurtje fietsen met het idee van een 'rustdag' in m'n hoofd legde ik een zeil op de grond in de middle of nowhere op een grasveld en ben daar maar een uurtje gaan zonnen. In dat uur waren maar 1 fietser, 1 auto en 726 vliegen langskomen. Van herstel was nog absoluut geen sprake maar ik moest wel even door. Toen ik weg wilde fietsen van het grasveldje liep ik ook nog met m'n blote voeten door brandnetels. Daarbovenop werd ik ook nog eens misselijk en voelde me ziek. De eerste mentale test was aangebroken; m'n benen waren kapot, ik had geen energie, liep door de middle of nowhere met brandnetelvoeten, ik begon ziek te worden naast de hooikoorts en wist echt niet waar ik zou slapen vannacht. De emotionele dramaqueen in mij vroeg zich af of ik begraven of gecremeerd wilde worden, totdat de soldaat ik me opeens zei "tazz waar heb je t over dit is niks stel je niet aan en fiets door." Toen begon de psycholoog in mij over schizofrenie en ben ik maar gewoon gestopt met denken en op m'n fiets gestapt. Alweer was mijn water op en nergens waren winkels. Gelukkig kwam ik rond 18uur een villa tegen met een man die in de tuin bezig was, ik vroeg om wat water. Ik wist eerlijk gezegd dat er geen campings in de buurt waren maar ik vroeg het toch aan de man. De man zei dat er echt niks in de buurt was maar dat ik wel bij hem in de tuin mocht slapen. Later bood die zelfs de garage aan op een 2-persoons luchtbed. Ik dacht "oh tuurlijk garage wat denk jij, eindelijk lekkere zachte ondergrond" maar er kwam niet meer uit dan ist auch gut. Ik kon ook lekker douchen in zijn veel te dure villa. Uiteindelijk na wat saaie gesprekken ben ik rond 20uur in "bed" gaan liggen en daar lig ik dan nu m'n blog te posten. Goodnight!
PS mam, als je dit leest ik weet dat je gaat zeggen ohnee t gaat slecht met mn zoon wat nu? Ik red me prima je kent me
Ik had eigenlijk best oke geslapen en voelde me wel goed. Ik sliep in een kamer die nog gerenoveerd moest worden op een matras met kapotte veringen zonder laken en onder de spinnenwebben maar ik was er wel erg dankbaar voor. Ik besloot dat vandaag de dag zou zijn dat in wat rustiger aan zou doen, omdat ik echt merkte dat m'n lichaam wat tijd nodig had om te herstellen. Na de pizza's gegeten te hebben verstopte ik de sleutels van de woning en het restaurant op een afgesproken plek, liet een brief achter en vertrok ik rond 12 uur vol goede moed. Ik hoopte dat het wat minder bergachtig zou zijn maar niets was minder waar. Ik heb de hele tijd hellingen op moeten lopen met een zware fiets wat ongeveer een half uur duurde om aan de top te komen om vervolgens weer zo beneden te zijn. Die afdalingen voelden als een mental orgasm, alleen ze duurden zo kort. Elke helling die vervolgens op m'n pad kwam bewandelde ik met de gedachte dat ik ooit weer een afdaling mocht berijden. Ik merkte wel dat ik vandaag door vermoeidheid minder scherp was, ik nam vaak de verkeerde route en moest dan terugfietsen of een omweg maken. Ook waren tot m'n schrik m'n twee bidons opeens leeg, normaal houd ik dat wel goed in de gaten maar dagdromen neemt je soms mee ver weg van de alertheid. Ik was ook echt in du middle of nowhere en dacht oke nu mag ik strijden. Gelukkig zag ik een soort boerderij met een man die in z'n mega tuin aan z'n auto aan t sleutelen was en k schreeuwde naar hem in de hoop dat ie me zou horen. Ik vroeg om wat water en vertelde dat ik aan t reizen was. Hij nodigde me gelijk uit naar binnen zodat ik ook wat kon eten. Ik kreeg groentesoep van zn vrouw en wat broodjes. Na 20 minuten praten en eten vertrok ik weer. Ik had deze dag en gister ook echt last van hooikoorts opeens. Uiteindelijk na weer een uurtje fietsen met het idee van een 'rustdag' in m'n hoofd legde ik een zeil op de grond in de middle of nowhere op een grasveld en ben daar maar een uurtje gaan zonnen. In dat uur waren maar 1 fietser, 1 auto en 726 vliegen langskomen. Van herstel was nog absoluut geen sprake maar ik moest wel even door. Toen ik weg wilde fietsen van het grasveldje liep ik ook nog met m'n blote voeten door brandnetels. Daarbovenop werd ik ook nog eens misselijk en voelde me ziek. De eerste mentale test was aangebroken; m'n benen waren kapot, ik had geen energie, liep door de middle of nowhere met brandnetelvoeten, ik begon ziek te worden naast de hooikoorts en wist echt niet waar ik zou slapen vannacht. De emotionele dramaqueen in mij vroeg zich af of ik begraven of gecremeerd wilde worden, totdat de soldaat ik me opeens zei "tazz waar heb je t over dit is niks stel je niet aan en fiets door." Toen begon de psycholoog in mij over schizofrenie en ben ik maar gewoon gestopt met denken en op m'n fiets gestapt. Alweer was mijn water op en nergens waren winkels. Gelukkig kwam ik rond 18uur een villa tegen met een man die in de tuin bezig was, ik vroeg om wat water. Ik wist eerlijk gezegd dat er geen campings in de buurt waren maar ik vroeg het toch aan de man. De man zei dat er echt niks in de buurt was maar dat ik wel bij hem in de tuin mocht slapen. Later bood die zelfs de garage aan op een 2-persoons luchtbed. Ik dacht "oh tuurlijk garage wat denk jij, eindelijk lekkere zachte ondergrond" maar er kwam niet meer uit dan ist auch gut. Ik kon ook lekker douchen in zijn veel te dure villa. Uiteindelijk na wat saaie gesprekken ben ik rond 20uur in "bed" gaan liggen en daar lig ik dan nu m'n blog te posten. Goodnight!
PS mam, als je dit leest ik weet dat je gaat zeggen ohnee t gaat slecht met mn zoon wat nu? Ik red me prima je kent me
-
25 Juni 2015 - 21:02
Cem :
Strijder broer ga door pas goed opjezelf lann!! -
25 Juni 2015 - 21:14
Linda:
"Tazz waar heb je t over" -
25 Juni 2015 - 21:30
Daniel:
Je kent me ! -
25 Juni 2015 - 21:51
Ferda:
als ik dit lees, geeft mij goed gevoel, ik weet dat je sterk bent...x -
26 Juni 2015 - 01:50
Basia:
Ben echt trots op je ga door en je red je zeker wel iedereen gelooft in je en blijf ook zeker in jezelf gelovem!! Xx -
26 Juni 2015 - 02:07
Tfoe:
Sjonge jonge,denk je even met de fiets naar turkije te gaaan....
Word je ziek...
Waar ben je toch aan begonnen gekke turk(-_-) -
26 Juni 2015 - 02:38
Barisabi:
mijn stoere zoon ,, jij bent sterke man , lukt jouw wel zetm op xxx -
27 Juni 2015 - 16:54
Kaleb:
Deze man he! gekkke man maar wel strijder! -
28 Juni 2015 - 21:36
Kaan:
Goed bezig broeder veel geluk -
28 Juni 2015 - 22:15
Bert Meijer:
Succes man. Je schrijft erg leuk! Ik blijf je volgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
